Diana Lee’nin Hayat Hikayesi: Otomobil Satışından, Bayiler İçin 18 Milyon Dolarlık Reklam İşi Kurmaya

Otomobil galerilerindeki uzmanlardan daha fazla satış yapmayı nasıl öğrendim ve bayilere reklam programları satma deneyiminden nasıl yararlandım.

Diana Lee’nin Hayat Hikayesi Nasıl Başladı? BMW, Audi, Jaguar ve Volkswagen gibi markalarla ülke çapında 700’den fazla otomobil galerisi için yüksek hedefli dijital reklam üreten Constellation Agency’nin kurucusu Diana Lee’dir. Bugün, işin çoğu otomatikleştirilmiştir: Şirketin yazılımı ayda binlerce reklam üretiyor ve bunlar, hedef pazarın etnik ve işgücü karışımına ve diğer demografik verilere dayalı olarak birden çok dilde son derece özelleştirilmiş teklifler sunuyor. Lee, dışarıdan herhangi bir fon veya borç almadan  nasıl 18 milyon dolarlık bir reklam ajansı kurduğunu anlatıyor.

Constellation Ajansı

2020 Sıralaması: No. 65

Üç Yıllık Büyüme: 4,865.5%

Merkez: New York 

Diana Lee’nin hayat hikayesi neydi? Hadi başlayalım. Başlangıçta, her gün dokuz ile oniki saatleri arasında bir bayiden başka bir bayiye gidip gelirdim ve kapı kapı dolaşarak işimi yapardım. Çoğu zaman, oradaki adamlar beni beklemeye zorlardı. Onlar haftada 50 kez sahaya çıkarlardı ve başka birinin ismini duymak istemiyorlardı, özellikle de beni. Onlara göre, ben önemsiz minik Asyalı bir kadındım.

Ancak ilk üç ay içinde 16 Volkswagen bayisi ile anlaşma yaptım. Çok geçmeden, Volkswagen şirketinden bana kim olduğumu soran bir telefon geldi. Ve neden her yerde olduğumu sordular. O bayidekilerinin benim hakkımda asla tahmin etmediği bir şey var. Bir araba galerisine adım attığımda, evimin bahçesinde gibiyim.

Diana Lee’nin Hayat Hikayesinde Dikkat Çeken Ayrıntılar

Diana Lee’nin hayat hikayesi nasıl başladı? Üniversitede birinci sınıftan sonraki yaz, bir araba galerisinde iş bulduğumda, ailem bana ‘‘Deli misin? Senden istediğimiz bu değil. Hukuk fakültesine gitmelisin.’’ dedi. Onlar 1975’te Güney Kore’den buraya geldiler. Ablamı, beni desteklemek ve bize bakmak için günde 15 saat çalıştılar. Ama ailemin bu şekilde acı çektiğini gördükten sonra ve hatta marketlerinde silah zoruyla soyulduklarını ve buna benzer şeyleri gördükten sonra onlardan bir daha para istememeye karar verdim. Kendi kendimi desteklemek istedim. Ve o günlerde, 1989’da araba satmak para kazanmak demekti.

İlk iş yerim Massachusetts, Worcester’da, Clark Üniversitesi kampüsünden üç milden daha az bir mesafede bulunan bir bayiydi. 18 yaşındaydım, bayideki iki kadından biriydim, muhtemelen New England’daki tek Asyalı kadın satış elemanı idim. Orası acayip bir yerdi. Bir sürü uyuşturucu, bir satış temsilcisiyle ilişkisi olan bir satış müdürü ve orada bir çalışan vardı ki 60 yaşında olan bu adam, bütün gün kendisi için çalışan kızlar içeri girip çıkıyordu ve hepimiz ona Don derdik. Değişik bir yerdi ve ben buna anlam veremiyordum.

Satış elemanlarının bir müşteri eşliğinde olmadıkça galeriye girmesine izin verilmiyordu. Dışarıda kar yağması veya yağmur yağması fark etmez. Müşteri yoksa o zaman siz dışarıda bekliyorsunuz. Bir araba park alanına girerdi ve o arabayı ilk karşılayan kişi olmak zorundaydım, benden 20 veya 30 yaş büyük erkekleri yenmek zorundaydım: “Oh, merhaba. Sadece etrafa bakmak mı istiyorsunuz? Onun yerine beni içeride takip etmeye ne dersiniz? Size kartımı getireyim.”

Sebep ne olursa olsun araba satabilirdim. Belki de kadın olduğum içindi, belki de farklı olduğum içindi. Ama insanlar bana güvenebileceklerini hissettiler. Yaz bittiğinde bayi beni sürekli olarak çalıştırmaya başladı. Hafta içi her gün 14:00-21:00 arasında oradaydım ve hafta sonları da tam gün çalışıyordum. Hafta içi sabahları dersler için kalan tek zamanımdı. Ama kiramı ödedim. Üniversite eğitimimi ödedim ve bir daha ailemden para almadım.

Mezun olduktan sonra, aileme daha yakın olmak için New Jersey’e taşındım ve New York City’de bir bayide iş buldum. 22 yaşında bayi finans müdürüydüm ve size şöyle söyleyeyim, birçok yaşlı adam bundan nefret ediyordu. Viper (Yılan) ve Nightmare (Kötü Kabus) olarak adlandırılmıştım. Bana aptalca şakalar yapıyorlardı. Arabama ölü bir kuş bağladıklarında penceremin yanında uçuyormuş gibi göründüğünü söylüyorlardı. Küçük yaşta, beğenilip beğenilmeyeceğimi önemsemeyi gerçekten bırakmıştım.

Bir insan olarak bu ortamlarda bulunmak beni çok değiştirdi. Bu bayilere girdiğimde araba işinden anladığım pek de bir şey yoktu aslında ama içimde kazanmam gerektiğini söyleyen bir yangın vardı. Onların da süper rekabetçi bir ruhlarının olduğunu biliyorum. Ama aynı zamanda merhametliyim ve bu benim için bir dezavantajdı. İşin ne kadar zor olduğunu biliyordum. Her zaman bir sonraki hamleyi, onlara avantaj sağlayan teknolojiyi arıyorlardı. Benim de bunu başaramam gerekiyordu. Ben bunu başaramadıkça bana inanmayacaklardı.

Bu günlerde bayilere çok sık girmiyorum, çoğunlukla üreticilerdeki pazarlamacılarla görüşüyorum. Yine de bayi yöneticileriyle iletişim halindeyiz. Ama galerilerdeki geçirdiğim günler beni gerçekten olgunlaştırdı. Hayatta kalmak için her zaman savaşmam gerekti. Ve eğer böyle bir ortamda hayatta kalıyorsanız, bunun nedeni bir şeyi doğru yaptığınız içindir.

Diana Lee’nin Hayat hikayesini nasıl buldun? Hadi yorumda belirt.

Kaynak